„Disco” zmieni …wszystko?

Koniec listopada oznacza wszechogarniające reklamy z świętym Mikołajem biorącym kredyty(ach ta komercja) i dyskoteki andrzejkowe, przynajmniej w szkole. No właśnie… o ile większość dziewczyn ma dylemat pt. W co się ubrać?! To ja mam zupełnie inny: iść, czy nie iść?

No cóż, do połowy października odpowiedź była dla mnie prosta: to by była chyba pierwsza dyskoteka w tej szkole, na którą miałabym ochotę pójść. Ale, jak to bywa, sprawy się pokomplikowały.

Straciłam bliską mi osobę. Żałoba. Ale ja mam do tego inne podejście. Dla mnie śmierć to nie ślepy zaułek, ale otwarta furtka. Owszem, na początku czułam pustkę i potworny ból. Ale w ciągu ostatniego tygodnia stwierdziłam, że powinnam się cieszyć. Gdziekolwiek ta osoba teraz jest, już nie cierpi i może jest szczęśliwa. No i moja ostatnia rozmowa z tą osobą… Mimo łez, mówiła mi :”Ciesz się życiem.”

Więc w czym problem? Mama stwierdziła, że to nie wypada, ludzie będą gadać, ehh…

W sumie smutno mi. Głównie z tego powodu, że Marcin idzie. Nie liczyłam na wiele, chciałam po prostu przyglądać mu się z bezpiecznej odległości. Wygląda na to, że te 11 km dzielące mnie od szkoły będzie odpowiednią odległością. Szkoda, do końca liczę, że może uda mi się jakoś pójść, chociażby zgłoszę się do robienia wróżb. Ale boję się, że przez to wkopię się w gadanie z około 200 osobami, a nie należę do śmiałych osób. Z drugiej strony może udałoby mi się „odpodobać”(odkochać?) od Marcina, gdybym zobaczyła go tańczącą z jakąś dziewczyną z jego anonimowego fanklubu?

Może jednak powinnam się jakoś wkręcić? A może…?

Znając życie mama zaraz wejdzie do pokoju i powie, że na pewno nie idę…