Kiedy ostatnio łapałeś motyle?

Trzecia klasa. Rok w którym nauczyciele krzyczą „Egzamin!” częściej niż „Dostajesz jedynkę!”, albo „Jak to nie macie pracy domowej!?”. Rok, który jest „decydujący”, „ostateczny”, czy też inne wymyślne nazwy, mające za zadanie wywołać u nas stres. Dla mnie to po prostu ostatni rok (no chyba, że nie zdam). Jaki jest mój stosunek do szkoły? Zależy. Od ludzi przede wszystkim. O ile z „zołzami” poradziłam sobie w klasach 1-3 podstawówki (może kiedyś o tym napiszę), to mój obecny problem, jest zupełnie inny. Jak to ująć w słowa? Kocham?… Za dużo… Lubię?... Za mało… Zatem przyjmijmy, że podoba mi się pewien chłopak. Nic nadzwyczajnego, myślę, że większość osób w moim wieku to przeżywa. Sedno problemu nie tkwi w samym uczuciu… Chodzi o to, że On ma najprawdopodobniej dziewczynę. Jako optymistka pomyślałam: „Nie jest aż tak źle, przecież mogło się okazać, że ma chłopaka.” Jednak… ta niesprawdzona informacja sprawia, że wariuję. Niepewność i bezsilność – nienawidzę odczuwać takich rzeczy. Nie mam pojęcia, jak mam się zachowywać. Oczywiste jest to, że mogę o Niego walczyć (wybaczcie wszystkie Panie, które wojujecie o równouprawnienie, ale to określenie nie pasuje mi zbytnio do dziewczyny), albo odpuścić (nienawidzę braku działań). Mam też sobie za złe, że nie potrafię wykorzystywać okazji, większości okazji, jakie daje mi życie. Więc może nie będę robiła planów, list, opracowywała taktyki? Może po prostu puszczę się tej niewidzialnej ściany, „popłynę z nurtem” i będę łapała okazje (niczym motyle), jakie daje mi los?...